Σποράδες ή και όχι .. (Part II: Φαινόμενο Μέδουσα)

… σύγκλινο προστίθεται και καθώς η απόχρωσή του θυμίζει ηλιοκαμένο δέρμα, μία γενναία ποσότητα από σπανάκι επιστρατεύεται και τα σκεπάζει σαν αφράτο πάπλωμα.. μέχρι το ζωηρό πράσινο χρώμα του και η μαραμένη του υφή δώσει την έναρξη να πάρει την θέση της η κρέμα.. Παχύρρευστη τα αγκαλιάζει. Σιγοβράζουν παρέα και υπομονετικά μέχρι την τελική προσθήκη.. Αυτή των ζυμαρικών. Έχουν πάρει εν τω μεταξύ την πρώτη βράση τους μέχρι να είναι εύκαμπτα και να αποχωρίζονται το ένα το άλλο μεταξύ τους και βολεύονται ανάμεσα στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές για  την τελική τους βράση.. Τα απαραίτητα μπαχαρικά δίνουν τις νότες τους και σερβιρισμένα σε ένα υπερμεγέθη ταψί αναδύονται από την φάλκα για να χορτάσουν δύο πληρώματα.. Εν τω μεταξύ φιλέτα σολομού ξεκοκαλίζονται και περιμένουν υπομονετικά αγκαζέ με το φινόκιο να πάρουν την θέση τους στα σκεύη για την επόμενη εκτέλεση που θα ενισχύσει το γεύμα.. Κρητικός ντάκος έχει θρυμματιστεί, φρέσκια τριμμένη ντομάτα γλασαρισμένη με αλάτι και λάδι τον καλύπτει και θριμματισμένη φέτα προσποιέιται την κορυφή χιονισμένου βουνού αποτελώντας τον ορισμό της ελληνικής σαλάτας για να συνοδεύσει τις άτακτες μακαρονάδες που ακολουθούν..

Δεμένοι στο Πόρτο Κουφό και καθώς η κουζίνα δουλεύει υπ’ ατμόν οι πρώτες αστραπές κάνουν την εμφάνιση τους και προδίδουν πίσω από τον φυσικό μας φύλακα λόφο που μας ξεχωρίζει από την ανοιχτή θάλασσα ότι κάτι μαγειρεύεται ταυτόχρονα ΚΑΙ εκεί έξω ..

Φαινόμενο μέδουσα το ονόμαζαν τα δελτία καιρού και ότι πρόκειται να πλήξει το Βόρειο Αιγαίο, έλεγαν.. Που ήμασταν εμείς? Στο Βόρειο Αιγαίο.. Δεύτερο πόδι Χαλκιδικής, στην μύτη.. Δική μας ελεύθερη μετάφραση, πάνε οι Σποράδες, πάνε τα γενέθλια.. καταστραφήκαμε.. και σιγά την κακοκαιρία.. (ήταν καθ’ οδόν για την γνωριμία μας)

Το επόμενο πρωί μας βρίσκει ακούνητους από το φαγητό και έτοιμους να λύσουμε και να κατευθυνθούμε προς το ένδοξο Πόρτο Καρρά για να προστατευτούμε από τον καιρό .. Με ενδιάμεσο σταθμό έναν από τους κρυφούς παραδείσους που μας έκανε την τιμή να αποκαλυφθεί, και κολύμπι σε απόρθητο κόλπο αγκαλιασμένο με πράσινα νερά, φτάνουμε 11 σκάφη έξω από το Πόρτο Καρρά και  τα παπάκια πίσω από την μαμά χήνα, με την σειρά τους μπαίνουν στο λιμάνι για να δέσουν.. Μέχρι το ενδέκατο σκάφος να πάρει την σειρά του, η “μέδουσα” κάνει αισθητή την παρουσία της.. Μαντέψτε ποιο ήταν το ενδέκατο σκάφος.. Το ένα από τα δικά μας φυσικά.. τέντερ φεύγουν στον αέρα και ένα πλήρωμα στο πόδι.. Μπαίνουν εν τέλει και δένουν.. Όλοι ασφαλείς..

Βρισκόμαστε στο ένδοξο και περήφανο Πόρτο Καρρά της δεκαετίας του 80 και στο παραμελημένο και σκυθρωπό του 2017.. με εγκαταστάσεις να δείχνουν ότι οι προσδοκίες του τότε κάπου βίαια σταμάτησαν, ξεκουράζονται και περιμένουν ανυπόμονα να ανασάνουν ξανά.. 

Μια οριακά χαμένη αίγλη μας καλωσορίζει και μετατρέπουμε το ένα και μοναδικό μπαρ σε prive μουσική σκηνή.. Έχει μεσολαβήσει πλιάτσικο για προμήθειες στο μοναδικό σε λειτουργία beach bar του θέρετρου , καταφθάνοντας με σακούλες σκουπιδιών για αδιάβροχα και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη γευσιγνωσία κρασιού από επαγγελματίες, τρεις από εμάς εισβάλουν για να αναφεδιαστούν τα απαραίτητα.. Μαγεμένες από το θέαμα της μέδουσας, κοιτάζοντας δειλά προς την θάλασσα με τον αέρα να μαστιγώνει τα πρόσωπά μας και όσο φώτιζαν οι προβολείς, το μεγαλείο της μέδουσας έχει περιτυλίξει τα πάντα.. η μισή παραλία έχει γίνει μέρος του βυθού της, ο αέρας έχει αναγκάσει τις ομπρέλες να χορεύουν μαζί του και τα πάντα θυμίζουν χειμώνα στην καρδιά του καλοκαιριού..

Ταυτόχρονα κάποιοι παλεύουν με τα ρεύματα.. και όταν λέω ρεύματα δεν εννοώ ούτε τα υπόγεια ούτε τα θαλάσσια , εννοώ τροφοδότηση ρεύματος σκάφους προκειμένου να βλέπουν την μύτη τους τα παιδιά… Βικτωρία μέσα στην βροχή να αλλάζει την πολικότητα από κάθε καλώδιο για να βρει το σωστό, Νίκος και Γιάννης να ψάχνουν καλώδια και ενώσεις ..βγάζουν την άκρη τους..